این عکس از واپسین روزهای عمر قمرالملوک وزیری ست.روزهایی که بر او به سختی گذشت.به شدت بیمار بود، نه خانه ای داشت و نه کسی را که او را پرستاری کند و اگر همت کسانی چون نورعلی برومند و حسین ضربی نبود چه بسا آواره ی کوچه ها میشد.
نام قمر اما در موسیقی ایران جاودانه شد چرا که همواره برای مردم ماند و برای مردم خواند.قمر به راهی که پیش گرفت ایمان داشت و سختی روزگار نتوانست او را از عشق به مردمش رویگردان کند.او در همه ی عمرش از موسیقی اندوخته ای برای خود جمع نکرد.
روزی برای کمک به یتیمان ترانه می خواند و شبی برای کمک به جمعیت شیر و خورشید و یک بار هم برای کمک به ساخت آرامگاه فردوسی.
این عکسِ زنی تنهاست در روزهای پیش از مرگ؛زنی که تیمورتاش وزیر دربار شیفته و عاشق او بود ، ایرج میرزا دل به او باخت و مرتضی خان نی داوود هرگز عشق او را از دل بیرون نکرد.
No comments:
Post a Comment